7 αλήθειες θα σας πω

Γράφω γρήγορα γιατί βιάζομαι... Έ-ε-έρχεται! Σε μισή ώρα θα συναντήσω στον σταθμό τον Άγγελο μου! 

Χθές τελειώσα το κομμάτι (ήδη είχα χάσει την προθεσμία) και μεταφέρθηκα στην δεκαετία του 50: πήγα σούπερμαρκετ, έφτιαξα σπανακόπιττα και παστίτσιο, καθάρισα το σπίτι και έβαψα τα νύχια μου ενώ πίναμε καφέ με τις φίλες μου. Σήμερα έκανα και το home spa.

Ευχαριστώ Queen Elisabeth για την πρόσκληση, αλλά πρέπει να ομολογήσω πως με δυσκόλεψε... Επτά αλήθειες λοιπόν:

1) Το καλύτερο πράγμα που μου έχει συμβεί ήταν κατάθλιψη σοβαρής μορφής. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα ήμουνα χάλια και είχα τάσεις αυτοκτονίας. Αλλά με βοήθησε να αλλάξω κοσμοθεωρία και ζωή, να αποδεκτώ τον εαυτό μου, να μάθω να λέω 'όχι' και να κάνω ό,τι γουστάρω. Χάρη στην κατάθλιψη τώρα περνώ την καλύτερη φάση της ζωής μου!

2) Τσαρτελλούι, για ένα διάστημα κι εγώ φορούσα χρωματιστούς φακούς επαφής... Έδιναν μια σκούρα πράσινη απόχρωση στα (μαύρα) μάτια μου και για να πούμε την αλήθεια φαίνονταν πιο φυσικοί πάνω μου από το πραγματικό μου χρώμα. Μετά κατάλαβα οτι η αντίθεση μαύρα μάτια-άσπρο δέρμα είναι εντυπωσιακή. Nature knows best.

3) Αν είχα εκατομμύρια θα ψώνιζα μια τσάντα, ένα βραδυνό φόρεμα κι ένα ταγιέρ από Chanel. Θα ταξίδευα σε όλο τον κόσμο για να γνωρίσω όλες τις κουλτούρες. Θα έκανε δωρεές σε διάφορους φιλανθρωπικούς οργανισμούς. Όλα τα άλλα θα ήταν τα ίδια: τις ίδιες σπουδές θα έκανα, τις ίδιες δουλειές, στο ίδιο σπίτι θα έμενα, ίδιες παρέες, πάλι θα ψώνιζα από το Asda και τα ίδια καταστήματα. 

(τελικά διέκοψα το ποστ για να πάω στο σταθμό και μέχρι να το συνεχίσω ο Άγγελος μου ήρθε κι έφυγε)

4) Για να ξεκινήσει καλά η μέρα μου θέλω δύο καφέδες φίλτρου φτιαγμένους από μένα, τσιγάρα και χαλαρό διάβασμα εφημερίδων. Λατρεύω τις (αγγλικές) εφημερίδες, είμαι τελείως news junkie. Αλλά δεν μου αρέσει να βλέπω τις ειδήσεις στην τηλεώραση. 

5) Θέλω κάποια στιγμή να ασχοληθώ με την πολιτική. Ειδικά με εξωτερική πολιτική.

6) Δίνω την εντύπωση μιας γλυκιάς κοπέλλας με καλούς τρόπους, ευαισθησίες και θυληκότητα. Τα φαινόμενα απατούν. Οι φίλες μου ξέρουν οτι είμαι Ταλιμπάν, αγοροκόριτσο και ό,τι βρίζω σαν λιμενεργάτης (ποτέ δημόσια!). Δεν σηκώνω πολλά-πολλά. Όπως λένε οι φίλες μου, πετώ κάποιες ατάκες που είναι σαν να βγάζω το σπαθί και να πέρνω κεφάλια. Στον επαγγελματικό χώρο δεν μιλώ πολύ, αλλά όταν μιλώ η συζήτηση τελειώνει.  Αν κάποιος προσπαθήσει να μου επιβληθεί ή να παίξει τον έξυπνο εισπράττει (αυθόρμητες) πληρωμένες απαντήσεις που τον βάζουν στη θέση του. 

7) Ο σκοπός της πρόσκλησης ήταν να αποκαλύψω το επάγγελμα μου. Θα ομολογήσω λοιπόν πως ο τομέας μου είναι.... (ταρά-τα-τάμ)... η νομική! Αλλά αφού απέδειξα πως είμαι και γ@μώ τους δικηγόρους (έχω και γ@μώ την αυτοπεποίθηση όπως βλέπετε, χεχε) το γύρισα στην θεωρία.

 

(Queen Elisabeth, συγγνώμη που σε είχα ταλαιρωρήσει με το natural law theory. Το έκανα γιατί δεν το είχες καταλάβει σωστά και ήθελα να σε κάνω να το ψάξεις καλύτερα)

Αυτά για μένα. Θα ήθελα να στείλω με τη σειρά μου πρόσκληση στις Σοφίες, στη Roam, στη Rose, στο Τσαρτελλούι και στην Αχάπαρη. Απολογούμε αν έχουν ήδη παίξει, έχω χάσει επεισόδεια μετά από τόσες μέρες απουσίας. 

Πότε θα με πάνε για απόσυρση;

Έπρεπε να με είχαν ήδη πάρει. Γιατί με αφήνουν να κυκλοφορώ ακόμη;

Περιττό να πω πως αφού έγραψα το προηγούμενο ποστ μου ήρθε περίοδος. Η οποία εδώ και δύο βδομάδες παίζει με τις ορμόνες μου, καλόμαθε, κι ακόμη παίζει. Πονάει και περισσότερο από το κανονικό. 

Το κρυολόγημα επίσης καλά κρατεί. Αντί να φεύγει σιγά σιγά, ανανεώνεται και επιστρέφει δυναμικά. Δεν υπάρχει σημείο του σώματος μου που να μην πονά.

Ο όγκος δουλειάς που πρέπει να βγει δεν λέγεται. 

Δεν συζητώ την επίδραση που έχουν όλα αυτά στην διδασκαλία που κάνω. Η φωνή να βγαίνει μετά δυσκολίας, η μύτη μου να είναι κλειστή, να βήχω, να πονώ, να ζαλίζομαι, να έχει σβήσει ο εγκέφαλος, αλλά να πρέπει με το χαμόγελο να εξηγώ ξανά και ξανά τα δύσκολα σημεία. Σήμερα ευχαρίστως θα πλάκωνα μερικά παιδιά στο ξύλο. Και να παλεύω με όλες μου τις δυνάμεις να συνεχίσω να χαμογελώ, να κάνω υπομονή και να δείξω κατανόηση. Γενικώς τα νεύρα μου δεν είναι στα καλύτερα τους. Με λόγο ή χωρίς, θέλω να πλακώσω όλο τον κόσμο στο ξύλο. 

Δεν έχω μπορέσει να ρίξω μια ματιά στην μπλογκόσφαιρα εδώ και μέρες. Και τώρα πρέπει να αξιοποιήσω τις ελάχιστες δυνάμεις που μου μείνανε για να τελειώσω ένα κομμάτι που παλεύω. Θέλω απλά να πάω για ύπνο, ούτε για μπάνιο δεν έχω κουράγιο.

Σόρρυ για την γκρίνια. Αλλά είμαι πολύ κουρασμένη για να γκρινιάξω προφορικά.

Δεν μπορώ...

Σπάζουν τα νεύρα μου άμα κάποιος με ποιάνει συνέχεια τηλέφωνο ενώ δεν το απαντώ. Μπορεί να μεν το απαντώ γιατί εν το άκουσα, γιατί εν μπορώ τζείνην την στιγμή, γιατί βαρκούμαι να μιλήσω, γιατί δεν θέλω να μιλήσω σε κανέναν εκείνην την στιγμή, γιατί γιατί γιατί...

Που εν να μπορώ εν να πάρω πίσω. 

Άμαν συνεχίζουν να με ποιάννουν εν το απαντώ που πείσμα. 

Όπως τωρά. Τρεις αναπάντητες μου έκαμε ο παπάς μου. Δεν το είχα σηκώσει γιατί δεν το είχα ακούσει. Δεν τον πήρα πίσω γιατί δεν είμαι σε φάση, είπα πως θα τον πάρω αύριο.

Έσσιει ένα τέταρτο που μου κτυπά συνέχεια. Έχωσα το τηλέφωνο κάτω που το μαξιλάρι τζι έβαλα δυνατά μουσική να με το ακούω. Είκοσι λεπτά τωρά τζιαι κόμα κτυπά. 

Εικοσιπέντε λεπτά τζιαι κόμα κτυπά. Μα εν έσσιει τίποτα άλλο να κάμει; 

Εν το σηκώνω γιατί επέρασεν το boiling point μου. 

Έκλεισα του το τζιαι έκλεισα τζιαι το τηλέφωνο. Εσπάσαν τα νεύρα μου! (τζαι τα δικά του είμαι σίγουρη). Αλλά αφού ξέρει πως άμαν γίνεται τούτον το πράμα εν το απαντώ γιατί νευριάζω.

Ναι, ξέρω, ένεν σωστό. Έχω τζιαι γω μιαν ιδιοτροπία, σαν κάθε εκκεντρική που σέβεται τον εαυτό της. Του το έχω εξηγήσει τούτο. Τζι είπα του τζιαι τους λόγους που με νευριάζει τούτη η κατάσταση.

Ε αμάν πια!!!!!

The One Million Dollar Questions

Έλα ντε, τί δουλειά κάνω;

Από που ξεκίνησα και πού κατέληξα;

Ποιός θα είναι ο τελικός σταθμός της καριέρας μου;

Work Aid

Έχει πέσει πολύ δουλειά τελευταία. Και το απολαμβάνω! Έχω περιορίσει και το procrastination (productive or not). Είμαι στο στοιχείο μου. 

Πολλές ευχαριστίες στις φαρμακευτικές εταιρίες για τις βιταμίνες και στα σούπερμαρκετ που πολούν καφέ.

Συν τοις άλλοις, ετοιμάζομαι να γράψω το αριστούργημά μου (λέμε τώρα). Για να γράψω όμως πρέπει να μπω στην κατάλληλη ψυχολογία.

Δίπλα μου ο καφές, τα τσιγάρα, οι σημειώσεις. Μουσική που με ανεβάζει. 

Και post-its στον τοίχο πάνω από το γραφείο:

-Scripto ergo sum

-Dum scripto spero

-Write writer, write!

-Crack this!

-Άντε δημιούργα --> μεγαλούργα!

-Remember: 1) you love this 2) you are passionate about this 3) you are obsessed with this 4) you are the best.

Εν ολίγοις: ψάχνω αφορμές για prorastination...

Update: Pervez

Θυμάστε που μιλούσαμε για τον Pervez;

(είχε καταδικαστεί σε θάνατο γιατί κατέβασε από το ίντερνετ ένα άρθρο για τις γυναίκες στο Ισλάμ)

Τελικά δεν θα τον σκοτώσουνε, θα τον κλείσουνε φυλακή για 20 χρόνια. 

(Εδώ το σχετικό άρθρο)

Υποθέτω πως αυτό είναι 'προόδος'...

... εδώ η γενική κατάσταση στο Αφγανιστάν 

...κι εδώ για τη δύναμη που έχει η Βρεττανική κυβέρνηση

Dress code envy

Ζηλεύω τους άνδρες γιατί σε ημι-επίσημες καταστάσεις φοράνε τζην με πουκάμισο, ξυρίζονται/φτιάχνουν το γενάκι, βάζουν λίγο νερό/τζελ/σπρέι στο μαλλι και τέλειωσε η υπόθεση.

Ενώ μια γυναίκα πρέπει:

-να διαλέξει 'στολή' που να μην είναι πολύ επίσημη, αλλά ούτε πολύ ανεπίσημη,

-να διαλέξει τα κατάλληλα αξεσουάρ,

-να διαλέξει το κατάλληλο παπούτσι,

-να φτιάξει το μαλλί,

-να κάνει αποτρίχωση,

-να βάψει τα νύχια της,

-να βαφτεί κατάλληλα με την περίσταση.

I mean, yes, its fun, but -bless- does it take a lot of thought and time!

(το ποστ γράφτηκε ενώ περιμένω να στεγνώσει το (κερασί) νύχι, μπας και βγάλω λίγη δουλειά)

ΥΓ. 

Ψάχνοντας για μια σχετική εικόνα, έπεσα σ' αυτό το άρθρο. Intriguing 

Cold vs Man Cold

Ευχαριστώ Διάσπορε και Χουλκ για τα σχόλια στο προηγούμενο ποστ, με βοηθήσανε πολύ.

Ίσως όλα αυτά μου βγήκανε γιατί έχω αρπάξει ένα τρομερό κρυολόγημα. 

Το οποίο χειρίστηκα με τον εξής τρόπο:

Ξύπνησα στις 6.30 από το κρύο και καταλάβα πως οι αδένες του λαιμού μου είχαν πρηστεί, από τον πόνο δεν μπορούσα να καταπιώ και η μύτη μου ήταν τελείως βουλωμένη. Δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Οπόταν πήρα δύο panadol for cold and flu, έτριψα βιξ στο στήθος και στον λαιμό, έκλεισα το ξυπνητήρι και κουκουλώθηκα με το πάπλωμα. 

Σήμερα το πρωί ξαναέβαλα βιξ, φόρεσα μια χοντρή ζακέτα και κασκόλ, έκανα ένα καφέ, έκατσα στο σαλόνι να τον πιω και τυλίχθηκα με μια κουβερτούλα. Μετά έκανα ένα τσάι με μέλι, έφαγα, πήρα βιταμίνες και panadol και ξάπλωσα για λίγο γιατί με πόνεσε το στομάχι μου. Όταν μου πέρασε έκανα ένα ζεστό αρωματικό μπάνιο, ντύθηκα ζεστα και έκατσα να βγάλω τη δουλειά μου. 

Τί θα έκανα αν ήμουν άντρας; Μάλλον αυτό. 

Γυναίκες, εδώ θα βρείτε οδηγίες αντιμετώπισης του man flu.

Ο Εφιάλτης

Ψες είδα ένα πολύ περίεργο εφιάλτη.

Ονειρεύτηκα πως με πήρε τηλέφωνο ο πρώην από το κινητό μιας κοινής φίλης (ούτε στον ύπνο δεν θα σήκωνα τηλέφωνο από τον πρώην). Δεν ξέρω γιατί τον θυμήθηκα, έχει πολύ καιρό να τον σκεφτώ. 

Μου είπε πως παντρεύεται. 

Η πρώτη μου σκέψη ήταν πότε πρόλαβε. Οπότε τον ρωτάω χύμα αν με απατούσε. Ναι, με απατούσε. Από πότε; Από την πρώτη κιόλας μέρα, με μια κοπελιά από Σιγκαπούρη (!!!). 

Πρακτική εγώ, η επόμενη ερώτηση ήταν το 'πώς'. Όταν έφευγε από τη δουλειά, πριν να έρθει σπίτι. 

Έθιξε την γυναικεία μου αξιοπρέπεια. Δηλαδή εγώ δεν του αρκούσα, ήθελε και δεύτερη; Δεν μπορώ εγώ να ικανοποιήσω έναν άντρα; (Αυτό μόνο με είχε πειράξει, όχι οτι παντρεύεται.)

Κι εκεί που ήμουν έτοιμη να τον βρίσω, κόπηκε η γραμμή... 

...Και μετά κτύπησε το ξυπνητήρι και ξύπνησα.

Κι έτσι θυμήθηκα το γνωστό άσμα 'bye bye', που καθρεφτίζει απόλυτα (μα απόλυτα) την τελευταία πράξη του χωρισμού μας. 

The funny side of the financial crisis.

Εντάξει, η οικονομική κρίση έχει κτυπήσει τον πλανήτη.

Τουλάχιστον υπάρχει ακόμη χιούμορ.

Random thoughts

Τελικά είναι δύσκολη η διδασκαλία στα πανεπιστήμια. Μακάρι να είχα δείξει περισσότερο σεβασμό στους καθηγητές μου (πίσω τους, γιατί μπροστά τους έδειχνα. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, καλό κωλόπαιδο ήμουν). 

Θυμάμαι μιαν εποχή που έπρεπε να είχα μαγειρέψει μέχρι να επιστρέψει ο πρώην από τη δουλειά και να τον περιμένω με το χαμόγελο στα χείλη, σαν οικοκυρά του 50. Κι άμαν αργούσα, γινόταν το έλα να δεις. Και τα βράδια που δεν άντεχα πολλά-πολλά, τον ρωτούσα γιατί δεν μαγειρεύει ο ίδιος αντί να γκρινιάζει. Και μου απαντούσε πως ήταν κουρασμένος από τη δουλειά. Κι εγώ του έριχνα την ατάκα 'well, its not that I have been sitting on my ass all day!'. Κι εκεί ξεκινούσε ο τρίτος παγκόσμιος (all time classic καυγάς, νομίζω πως περισσότερο τον πείραζε το λεξιλόγιο παρά το νόημα της ατάκας). Κι αφού βγάζαμε και οι δύο τα νεύρα μας, διαγράφαμε το σκηνικό από τη μνήμη μας.

Τώρα, όταν αργώ να επιστρέψω/είμαι κουρασμένη/έχω πολλές δουλειές μου μαγειρεύει η Συγκατοικουλίνι. Κι εγώ κάνω το ίδιο για εκείνην.

Γιατί δεν έχω την πολυτέλεια να αρρωστήσω με την  ησυχία μου; 

Πρέπει να χάσω δύο κιλά. Καλά, ένα. Καλά, να μην βάλω ακόμη ένα.

Γιατί τα local authorities ανεβάζουν συνεχώς τους φόρους και δεν κάνουν αρκετά έργα 'γιατί δεν έχουν λεφτά', ενώ έχουν (είχαν;) εκατομμύρια στις Ισλανδικές τράπεζες; Και τί θέλει να πει ο Μπράουν με τις νομικές αγωγές;

Τώρα που όλοι ασχολούνται με την οικονομική κρίση, το θέμα του περιβάλλοντος δεν είναι πλέον στη μόδα;

Διψώ και βαριέμαι να πάω στην κουζίνα να πιω νερό...

Affairs between teachers and pupils

Σήμερα διάβασα αυτό. 

Ώστε θέλουν να χαλαρώσουν τους νόμους;

Συγγνώμη, αλλά διαφωνώ. Όσο consensual και να είναι η σχέση, it is a violation of trust.

Πείτε με Χίτλερ, αλλά θα ήθελα να σοβαρέψουν και οι κανονισμοί για σχέσεις university students- academic staff. 

Συνήθως τα πανεπιστήμια κάνουν τα στραβά μάτια και οι καθηγητές/τριες έχουν απλά ένα χαλαρό καθήκον να αναφέρουν τις σεξουαλικές τους σχέσεις με φοιτητές/τριες στον  head of the department. Αρκετές τέτοιες σχέσεις μάλιστα καταλήγουν σε γάμο. 

Συγγνώμη, αλλά δεν μπορούν να περιμένουν να πάρουν το πτυχίο και μετά να τα φτιάξουν; 

Out of the ordinary

Αρχίζω το ποστ με background information.

1) Η τελευταία 'κανονική' έξοδος με γυναικοπαρέα ήταν πριν δύο χρόνια. Γενικά η τελευταία 'κανονική' έξοδος ήταν πριν κάτι αιώνες. Η τελευταία φορά που είχα βγει για χορό ήταν την Πρωτοχρονιά, που με είχε κουβαλήσει μαζί του ο αδερφός μου μετά από παρακλήσεις της μαμάς μου. 

2) Όπως έχω ήδη αναφέρει, πίστευα πως είχα γεννηθεί χωρίς το μητρικό ένστικτο. Η Συγκατοικουλίνη, που είναι μεγαλύτερη από μένα, υποστηρίζει πως το θέμα είναι καθαρά βιολογικό και πως το ρολόι αρχίζει να κτυπάει μετά από μία συγκεκριμένη ηλικεία. 

Χθες η Συγκατοικουλίνη κι εγώ πήραμε την μεγάλη απόφαση να πάμε σινεμά και μετά για ένα χαλαρό ποτό με την Συγκάτοικο Στην Τρέλλα. Τελικά μετά το σινεμά η Σ. πρότεινε να πάμε στο (πρώην ελληνικό) μπαρ/κλαμπ που συχνάζαμε όταν πρωτοήρθαμε σ' αυτή την πόλη. Η ΣΣΣ είχε ήδη πάει σ' ένα παμπ, οπότε πήγαμε μόνες μας.

Πιο ντεκαντάνς φάση δύσκολο να βρεθεί! Κάτσαμε στην γωνιά μας σαν παρατηρητές και σπάγαμε πλάκα. Το πιο αστείο γεγονός της βραδιάς έγινε στην αρχή - αρχή. Μπροστά μας ήτανε μια ανδροπαρέα και κανονίζανε μεταξύ τους ποιος θα την πέσει σε ποιά από τις δύο μας. Μου λέει η Σ. 'Σου 'ρχεται η ατάκα'. 'Ποιά ατάκα;' 'Το 'where do you come from?' (κλασσικό opening line εδώ) Να πούμε πως είμαστε από το Αφγανιστάν;' Γελάμε και μετά γυρίζει ο κοντός και με ρωτάει 'Where do come from?' 

Τελικά είπα από Ελλάδα κι έκανα πως κάτι έψαχνα στην τσάντα, ενώ εκείνος μιλούσε μόνος του. Το παίρνει απόφαση ο κοντός οτι δεν γίνεται τίποτα και λέει στον φίλο του πως μάλλον δεν μιλάω αγγλικά (γιατί αυτό ήτανε το πρόβλημα φυσικά). Μετά από λίγο επιστρέφει ο κοντός κι ετοιμάζεται να την πέσει στην Σ. Όταν επιτέλους βρήκε το θάρρος να ανοίξει το στόμα του, η Σ. κοιτάει αλλού και πίνει μια γουλιά από το ποτό της. Μετά κι από αυτή τη χυλόπιττα πήρε την παρέα του και φύγανε. 

Σε κάποια φάση λέω στην Σ. πως έχουμε πολύ καιρό να δούμε ένα φίλο από τα παλιά. Βγαίνουμε έξω για τσιγάρο και πέφτουμε πάνω του! Χαρήκαμε, είπαμε τα νέα μας, ήπιαμε ένα σφηνάκι ουίσκι-καλούα κι αναχωρήσαμε. 

Αλλά ο συνδιασμός τρελλή χαρά-2 μπύρες-σφηνάκι με κτύπησε απότομα στον δρόμο της επιστροφής. Με έπιασε ένα χαζοχαρούμενο γέλιο άνευ λόγου -κλασσικότατα! Με παίρνει τηλέφωνο ο Άγγελος μου και ρωτάει τί κάνω. Κι απαντάω με σοβαρό ύφος 'καλά είμαι αγάπη μου, αν εξαιρέσεις το γεγονός πως είμαι μεθυσμένη, καλά είμαι'. Με μουτζώνει η Σ. κι αρχίζω να γελάω υστερικά ( I am NOT proud of myself)... 

Φτάνουμε στο σπίτι και βλέπουμε τη ΣΣΣ με γκόμενο στο σαλόνι. Μας συστήνει, κάνουμε χειραψία, αρχίζω πάλι το υστερικό γέλιο... Το γέλιο μου κόπηκε κανονικά όταν με ξαναπήρε ο Άγγελος μου για να μου πει πως δεν είναι καλά. Εκεί ξεμέθησα.

Σήμερα το πρωί (ΟΚ, το μεσημέρι) πίναμε καφέ με την Σ. και μιλούσαμε για το μωράκι ενός συναδέλφου. Έτσι ξαφνικά, ακούω ένα τικ-τακ-τικ-τακ και βλέπω ένα όραμα: ο Άγγελος μου να κρατάει στην αγκαλιά του το μωράκι μας! Πνίγηκα με τον καφέ κι έτρεξε η Σ. να μου φέρει νερό. Δεν ξέρω αν είναι η παρενέργεια του ποτού (η δική μου άποψη) ή επειδή πλησιάζουν τα γενέθλια μου (η άποψη της Σ.), αλλά άρχισε να κτυπάει το ρολόι! Σημείωσα στην ατζέντα μου την μέρα και την ώρα. 

Πάω να κάνω ένα μπάνιο να δω αν θα μου περάσει. 

ΥΓ. Έπαιξα με τη γάτα, έκανα το μπάνιο και μου πέρασε.