Δεν μπορώ...

Σπάζουν τα νεύρα μου άμα κάποιος με ποιάνει συνέχεια τηλέφωνο ενώ δεν το απαντώ. Μπορεί να μεν το απαντώ γιατί εν το άκουσα, γιατί εν μπορώ τζείνην την στιγμή, γιατί βαρκούμαι να μιλήσω, γιατί δεν θέλω να μιλήσω σε κανέναν εκείνην την στιγμή, γιατί γιατί γιατί...

Που εν να μπορώ εν να πάρω πίσω. 

Άμαν συνεχίζουν να με ποιάννουν εν το απαντώ που πείσμα. 

Όπως τωρά. Τρεις αναπάντητες μου έκαμε ο παπάς μου. Δεν το είχα σηκώσει γιατί δεν το είχα ακούσει. Δεν τον πήρα πίσω γιατί δεν είμαι σε φάση, είπα πως θα τον πάρω αύριο.

Έσσιει ένα τέταρτο που μου κτυπά συνέχεια. Έχωσα το τηλέφωνο κάτω που το μαξιλάρι τζι έβαλα δυνατά μουσική να με το ακούω. Είκοσι λεπτά τωρά τζιαι κόμα κτυπά. 

Εικοσιπέντε λεπτά τζιαι κόμα κτυπά. Μα εν έσσιει τίποτα άλλο να κάμει; 

Εν το σηκώνω γιατί επέρασεν το boiling point μου. 

Έκλεισα του το τζιαι έκλεισα τζιαι το τηλέφωνο. Εσπάσαν τα νεύρα μου! (τζαι τα δικά του είμαι σίγουρη). Αλλά αφού ξέρει πως άμαν γίνεται τούτον το πράμα εν το απαντώ γιατί νευριάζω.

Ναι, ξέρω, ένεν σωστό. Έχω τζιαι γω μιαν ιδιοτροπία, σαν κάθε εκκεντρική που σέβεται τον εαυτό της. Του το έχω εξηγήσει τούτο. Τζι είπα του τζιαι τους λόγους που με νευριάζει τούτη η κατάσταση.

Ε αμάν πια!!!!!