22/08/2008

Περί γάμου

Βλέπω πως το θέμα 'γάμος' συζητιέται έντονα στην μπλογκογειτονιά. 

Επιτρέψτε μου λοιπόν να πω τις δικές μου απόψεις περί του θέματος:

Ο γάμος δεν είναι μια ρομαντική πράξη, είναι η πιο σοβαρή απόφαση που θα πάρει κανείς στη ζωή του. Αν και είμαι υπέρ του διαζυγίου, μια φορά θέλω να παντρευτώ και δεν θέλω να χωρίσω. 

Για μένα γάμος = παιδιά. Άρα και υποχρεώσεις. Θέλω να δώσω στα παιδιά μου την καλύτερη οικογένεια, στήριξη, μόρφωση, εκπαίδευση και καλλιέργεια. Δεν θέλω να τους δημιουργήσω καμία ανασφάλεια, κανένα αποθυμένο (εντός λογικών ορίων βέβαια). Τα παιδιά είναι μεγάλη ευθύνη. Η οποία πολύ με τρομάζει... Δεν νομίζω πως θα είμαι έτοιμη να κάνω παιδιά στο εγγύς μέλλον. Έτσι κι αλλιώς το μητρικό μου ένστικτο κάπου υποβόσκει και δεν εμφανίζεται. 

Ακριβώς επειδή το θέμα 'παιδιά' είναι τόσο σοβαρό, θέλω να έχω θέσει τα θεμέλεια μιας καλής καριέρας πριν γίνω μάνα. Προβλέπεται πως θα είμαι Αγγλία για 1-2 χρόνια ακόμη. Και μετά θα πρέπει να βρω μία μόνιμη δουλειά (που να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες μου). Να αφοσιωθώ σ' αυτήν για ένα άλφα χρονικό διάστημα και να βγάλω αρκετά λεφτά για να μπορώ να συντηρώ μιαν οικογένεια. Εννοείται πως το ίδιο ισχυεί και για τον μελλοντικό μου σύζηγο. 

Στο μεταξύ να σιγουρευτώ πως μπορώ να ζήσω με τον σύντροφο μου για το υπόλοιπο της ζωής μου, έχοντας μια λειτουργική σχέση και μια αγαπημένη οικογένεια. Να σιγουρευτεί κι αυτός (it takes 2 to tango).

'Ετσι κι αλλιώς για μένα μια σωστή σχέση είναι ένας μίνι-γάμος (τρόπον τινά). 

Μήπως πρέπει να χαλαρώσω λίγο; 


8 comments:

Sophia Kollia said...

Όταν έκανα υπέρηχο στο δεύτερο παιδί μου, έγραφε πάνω- υπέργηρη- Λέω , γιατρέ έκανες λάθος. Μου λέει, δεν έκανε λάθος το τέστ, εσύ είσαι βιολογικά υπέργηρη.Έπαθα την πλάκα μου, αλλά από τότε βλέπω τα πράγματα αλλιώς. Πολύ σωστά τα λές αυτά που σκέφτεσαι, αλλά δεν τις έχουμε δεμένες τις καριέρες, και τα χρόνια περνάνε.'Αλλωστε στο μόνο που διαφωνώ
είναι ότι σκέφτεσαι πολύ την χρηματική άνεση. Δεν πάει ξέρεις μαζί με την ευτυχία η την υγεία. Και ο υποψήφιος αν δεν έχει phd δεν πειράζει. Μπορεί να έχει αυξημένη την συναισθηματική νοημοσύνη..
Μεγάλη κουβέντα..και ευχαριστημένος κανείς..
καλημέρα

Κρίση Ταυτότητας said...

καλημέρα Σοφία μου!
Συμφωνώ με όσα λες, θα έπρεπε να είχα διατυπώσει κάποια πράγματα καλύτερα.
Μικρή είμαι, οπότε έχω (ακόμη) την πολυτέλεια του χρόνου. Τα χρήματα για μένα είναι αναγκαίο κακό και μπορώ να ζήσω ευτυχισμένη με πολύ λίγα. Αλλά καταλαβαίνω πως μια οικογένεια έχει έξοδα και θα ήθελα ο μελλοντικός σύζυγος μου κι εγώ να μπορούμε να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες των παιδιών. Εντός λογικών ορίων βέβαια, δεν θα ήθελα τα παιδιά μου να γίνουν κακομαθημένα.
Κι όσον αφορά τον υποψήφιο, αυτή η συναισθηματική νοημοσύνη και το θέμα compatibility είναι αυτά που με απασχολούν.
Ελπίζω πως τώρα έχω διευκρινήσει τις απόψεις μου.
Φιλιά!

Sophia Kollia said...

Yes dear!

Anonymous said...

ο γάμος κρίση μου εν μεγάλη υπόθεση.καταρχήν πρέπει να είσαι 1000% σίγουρη πριν προχωρήσεις σε μια τέτοια απόφαση.η ζωή σου αλλάσει και όσα ήξερες ξέχαστα!!δυστηχώς τούτη εν η αληθκεία.

Με τον πρώην μου που ήμασταν μαζι ενάμιση χρόνων που τα 17 μου ελάλεν μου για γάμους τζαι μωρά..ήταν βέβεια 24 τζίνος αλλά τζαι πάλε.

Ένας γάμος στις μέρες μας για να 'πετύχει'αστο πούμε θέλει κεφάλαιο.ενεν επιχειρήση αλλά άμα εν έχουν σταθερή δουλειά με μισθό..σάστα τζαι εγύρασιν.

πιστέυκκω πως η κατάλληλη ηλικία εν τα 25-26...καταρχήν υπάρχει ωριμότητα-σοβαρότητα-τζαι βλέπεις διαφορετικά κάποια πράματα..

Εν ξέρω αν εν μές το θέμα το κομμεντ μου ;)!!
Αλλά τούτα πιστέυκκω εγώ περι γάμου...

Καληνύκτα.
xxxxxxx

Diasporos said...

Κρίση

Λαλείς τα σωστά τζιαι ώριμα. Να τα τηρήσεις ούλλα. Να μέν έσιης αμφιβολίαν ότι έσιης δίκιον. Το μόνον, μέν καρτεράς να αποκατασταθείς τέλλεια οικονομικά τζιαι ύστερα να κάμεις μωρά. Εννα έρτουν τα απαραίτητα λεφτά μετά. Εμείς αντί να φκάλλουμε παραπάνω λεφτά, εκόψαμεν τα προσωπικά έξοδα τα πολλά επειδή εν προταιρεότητα τα μωρά (κομμένο τα εστιατόρια/club κάθε σάββατο =$600 παραπάνω!)

Anonymous said...

Καλή μου Κρίση.
Συμφωνώ μαζί σου ότι γάμος=παιδιά. Αν ένα ζευγάρι, δεν έχει αποφασίσει να κάνει παιδιά, ειλικρινά δε βλέπω το λόγο να παντρευτεί. (Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι που, λόγω της οικονομικής κρίσης και των χαμηλών μισθών, παντρεύονται μόνο και μόνο για να μπορούν να εισπράττουν κάποια κρατικά επιδόματα, να παίρνουν χαμηλότοκα δάνεια κ.λπ. Αυτή η λογική με βρίσκει κάθετα αντίθετη.) Με το γάμο δημιουργείται ένα τέτοιο πλέγμα κοινωνικών, νομικών και οικονομικών "δεσμών", που σε περίπτωση, διαζυγίου, κάνει τη ζωή των εμπλεκομένων μαρτύριο. Μπορεί ένα ζευγάρι, να έχει μια σχέση εκτός γάμου, να γνωρίσει καλά ο ένας τον άλλον, να συζήσουν και όταν αποφασίσουν ότι θέλουν παιδιά, τότε να παντρευτούν. Βέβαια, πρόσεξε. ΠΟΤΕ δε θα μπορείς να είσαι σίγουρη ότι μπορείς να ζήσεις με τον σύντροφό σου για το υπόλοιπο της ζωής μου. Για έναν απλό, απλούστατο λόγο. Οι άνθρωποι αλλάζουν. Και εσύ θα αλλάξεις, και ο σύντροφός σου θα αλλάξει καθώς θα περνούν τα χρόνια. Οσο για το θέμα των ευθυνών, έχεις δίκιο. Ομως να θυμάσαι ένα πράγμα. Εκείνο, που βασικά χρειάζονται τα παιδιά, προκειμένου να μη νοιώθουν ανασφαλή και να μη τους δημιουργούνται απωθημένα, είναι ΑΓΑΠΗ και μόνο ΑΓΑΠΗ. Η ποιότητα στη σχέση μετράει απείρως περισσότερο από όλα τα αγαθά που είσαι σε θέση να τους προσφέρεις. Επομένως, δε χρειάζεται να φτιάχνεις πλάνα και προγράμματα.Ζήσε τη ζωή σου τώρα, που είσαι μικρή, γνώρισε καλά τον εαυτό σου και τις ανάγκες σου και όλα τα άλλα θα ΄ρθουν μόνα τους, στην ώρα τους. Αρκει να τα αναγνωρίσεις, αφήνοντας στην άκρη τα "πρέπει".
(Με έπιασε η πολυλογία ε; sorry)
Φιλιά

BlaCk piTt said...

Το θέμα με το γάμο δεν το κατάλαβα ποτέ μου. Σχεδόν όλοι θεωρούμε δεδομένο ότι ΄πρέπει να παντρευτούμε! Μας έκαναν πλήση εγκεφάλου. Θελώ και γω να ζησώ με μια κοπέλα και να κάνω παιδιά. Αλλά δε θέλω να παντρευτώ. Ο γάμος γίνεται πιστεύκω για προστασία των παιδιών και της γυναίκας σε περίπτωση διαζυγίου. Εμένα με φοβίζει τούτη η δέσμεση. Δηλαδή αν παντρευτώ στα 25, για την υπόλοιπη μου ζωή "δεν θα μπορώ" να πάω με άλλη γυναίκα? Εν3, προτιμώ πιο χαλαρά πράματα.

Κρίση Ταυτότητας said...

Σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλια σας, πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις.

Επέστρεψα από την επίσκεψη στον Άγγελό μου, ακόμη περισσότερο ερωτευμένη.

Και λόγω αυτού του κλίματος της αγάπης που βρίσκομαι, έχω να πω οτι, αν όλα πάνε καλά με μας του 2, η πρώτη λέξη που θα πουν τα παιδιά μας θα είναι 'Ντόναχιου' και οτι αντί για παραμυθάκια θα ξέρουν όλο το έργο των Η.Ε. ;-) :-Ρ